Za ile złotówek wykupić się od winy za Holocaust, czyli o rozdawaniu nieswojego

W każdym europejskim i cywilizowanym państwie, którego porządek społeczny opiera się na stanowionym prawie istnieje instytucja dziedziczenia państwa. To bardzo stara instytucja, wywodzi się co najmniej z czasów rzymskich (prawo kaduka). Została przejęta przez Kodeks Napoleona, na którym opiera się całe kontynentalne ustawodawstwo cywilne.
Ten krótki wstęp jest potrzebny, by zrozumieć, że wprowadzenie w polskim Kodeksie cywilnym instytucji dziedziczenia państwa nie jest niczym nowym, dziwnym czy szkodliwym.
W największym skrócie instytucja ta stanowi, że państwo staje się właścicielem majątków, które nie są dziedziczone przez spadkobierców (ustawowych lub testamentowych) oraz majątków porzuconych lub własności niczyjej. Instytucja ta gwarantuje porządek w stosunkach majątkowych.

A teraz „do adremu”.

Na mocy tego prawa państwo polskie stało się właścicielem majątków żydowskich, które nie zostały odziedziczone przez spadkobierców po II wojnie światowej. Na marginesie... przepisy o zasiedzeniu stanowią, że nieruchomości zasiedziane nawet w złej wierze przechodzą na własność posiadacza (w tym wypadku państwa polskiego) po upływie 30-tu lat.
W Pradze odbywa się konferencja „o rekompensatach” za mienie pożydowskie. W spotkaniu biorą udział przedstawiciele licznych organizacji żydowskich oraz blisko 50 państw, w tym USA i Watykan.
Organizacje żydowskie oraz oficjalny przedstawiciel rządu USA domagają się od państw Europy Środkowej (od Rosji i Niemiec już nie) utworzenia funduszu, z którego miałyby być wspierane żyjące ofiary Holocaustu. Na fundusz ten składałyby się państwa, które zgodnie z obowiązującym powszechnie prawem, przejęły majątek pożydowski.
Nie oszukujmy się, w grę wchodzą olbrzymie pieniądze, które miałyby zostać przeznaczone w zdecydowanej większości dla obywateli dwóch państw: Izraela i USA.
Czyżby wskazywanie Polaków, Czechów czy Węgrów jako współwinnych za zbrodnie Holocaustu, wymuszanie poczucia winy za nie swoje zbrodnie, było tak naprawdę tylko przygrywką do wyliczenia, jaką kwotę państwa te (tak, jak po wojnie płaciło państwo niemieckie) mają zapłacić Żydom, by uzyskać darowanie (nie swoich) win?
„Holokaust był nie tylko największym ludobójstwem w historii świata, lecz również największym złodziejstwem w dziejach ludzkiej własności” - Stuart E. Eizenstat, były ambasador USA przy UE, zdanie to popiera Robert Wexler, kongresmen oraz członek komisji spraw zagranicznych Izby Reprezentantów, który został wyznaczony jako delegat na praską konferencję przez Hillary Clinton.
Dlaczego rząd USA tak zdecydowanie wspiera tego typu inicjatywy, mimo że i w jego prawodawstwie istnieje instytucja dziedziczenia państwa? Dobrze jest rozdawać nie swoje? Dlaczego oficjalny przedstawiciel USA nie wezwał Rosji, by współtworzyła ów fundusz? Lepiej nie drażnić niedźwiedzia?

W poprzednich postach wyraziłem swoje zdanie na temat tego, kto ponosi odpowiedzialność za Holocaust. Ale dziś zastanawiam się ile złotówek czy Euro Polska ma zapłacić organizacjom żydowskim, by odkupić swoje rzekome winy. Czy na zwrocie majątków objętych zgodnie z prawem przez państwo polskie się skończy, czy może trzeba będzie płacić odsetki za 60 lat korzystania z nich? Czy ktoś posłucha mądrego profesora Bartoszewskiego, który stwierdził, że o takim zwrocie w ogóle nie może być mowy, ponieważ zgodnie z polskim prawem taka własność przechodzi na rzecz Skarbu Państwa. Jeśli traktowalibyśmy Żydów inaczej, byłaby to dyskryminacja pozostałych obywateli Rzeczypospolitej.

Nie wiem, jak zachowają się władze Polski. Obawiam się, że po raz kolejny ulegną, łamiąc tym samym polskie prawo w imię nie swoich interesów. Po raz kolejny zachowają się niczym wasal USA. W imię czego?